Trivijalna književnost nastala je 1920-ih godina u Njemačkoj. Tada se prvi puta spominje u književnost u kojoj se klasificiraju književni tekstovi koji su navodno slabije kakvoće od onih umjetničkih.
Trivijalna književnost koristi stereotipe i shematizme te po tome nalikuje na usmenu književnost. S druge strane, usmena književnost pruža veliki otpor prema tome.
Kod pojma trivijalne književnosti često se javlja i sinonim za nju iako označava nešto drukčiji fenomen, a to je zabavna književnost. No, trivijalna književnost se označava kao jednostavna, razumljiva i lakša od umjetničke književnosti te i od zabavne književnosti.
Iako u većini slučajeva zabavna književnost obuhvaća i trivijalnu, one nikako nisu jednake i postoji velika vrijednosna razlika između njih koja se postavlja i unutar same zabavne književnosti. Sve to trivijalnu književnost čini u početku nezanimljivom i manje vrijednom kritici i teoriji umjetničke književnosti. Razlikujući se od nje, zabavna književnost pokazuje veliko umijeće u kompoziciji teksta te time nadmašuje velika djela umjetničke književnosti.
Glavna razlika između umjetničke i trivijalne i zabavne književnosti je manja zahtjevnost teksta koji ova književnost postavlja pred svog čitatelja. Od čitatelja se ne zahtijeva nikakav napor da bi se tu književnost shvatilo kao ni obrazovanje. Ova književnost zbog toga je upućena masovnoj publici.
Nakon 1960-e godine tipologija se odbacuje jer se razlika između trivijalne i umjetničke književnosti označava kao procjena promatrača, a ne kao objektivna slika teksta. Nudi se jednostavniji pojma za trivijalnu književnost, a to je Schemaliteratur.
Nadalje, umjetnička književnost postmodernizma od tada se služi i nekim tehnikama i postupcima trivijalne književnosti. Ovo je među prvima uveo Umberto Eco u svom romanu “Ime ruže”.
Naglasak se sada prebacuje na uvjete potrošnje teksta te na pitanje legitimnosti čitatelja. Odbacuje se humanistička ideologija koja se zasnivala na romantičarskoj umjetnosti.
Odgovori