Naturalizam u prijevodu prirodan, je književni pravac koji se smatra nastavkom realizma. Ovaj književni pokret se javlja sedamdesetih godina 19. stoljeća i traje sve do 1890. godine. Prvo se pojavljuje u Francuskoj odakle se širi i na ostala područja u književnosti. Glavnim predstavnikom spomenutog pravca smatra se Émile Zola
Émile Zola je oblikovao teoriju naturalizma u raspravama “Romanopisci i naturalisti”, “Eksperimentalni roman” i u predgovoru romana “Thérèse Raquin” koji je objavljen 1867. godine u prvom naturalističkom romanu u europskoj književnosti.
Zola je svoju teoriju temeljio na učenju Clauda Bernarda i Hipolytea Tainea prema kojem postoje tri osnovne značajke za određenje lika u književnom djelu. To su sredina, trenutak i naslijeđe.
Književnost se polako počela približavati znanosti, a svaki romanopisac dokumentaristički pristupa građi nastojeći joj dati “fotografski snimak” stvarnosti. Radnja se najviše orijentirala na likovima koji su bili predstavnici najnižih društvenih slojeva.
Naturalizam je bio zanimljiv zato što je počeo otkrivati socijalnu i moralnu izopačenost te duševnu bolest, nastranost, zločin i sirovu seksualnost. U kasnijoj fazi djelovanja javili su se teoretičari koji su ukazivali na jednostranost prilikom pokušaja da se pokaže tamna i ružna strana života.
Naturalisti su počeli uvoditi masu kao književni lik, što govori kako je masa postala književnim junakom kao što je to bilo u “Germinalu”. Uz Zolu drugi značajni predstavnici naturalizma su bili: August Strindberg, Guy de Maupassant i Gerhart Hauptmann.
Émile Zola je u književnost ušao kao romantičar, a kasnije je prihvatio znanstveni duh svoga vremena te razne ideje kao što su: republikanska ideja te liberalizam i pozitivizam. U svoja je djela nastojao uvesti znanstvene metode te je pokušao razviti teoriju “eksperimentalnog romana”.
Oko Zole su se s vremenom počeli okupljati mladi književnici, a rezultat njihova okupljanja bila je zajednička zbirka pripovjedaka “Medanske večeri”
Autor: S.Š.
