Drama sredinom 19. stoljeća doživljava vrlo važan preokret. Naime, napuštaju se sve velike herojske tragičke fabule u dramama, građanstvo i proletarijat zavladat će dramskim pričama, iako će još neka dramska djela nositi oznake romantičarske patetičnosti i besperspektivnosti. Produbljuje se psihološka interpretacija kao takva, a zajedno s njom mijenja se i scenski prostor.
Norvežanin Henrik Ibsen i Rus Anton P. Čehov počeli su stvarati ono što je trebala biti paralela simboličkoj poeziji. Stvaraju građansku simboličku dramu. Danski filozof Soren Kierkegaard bio je temeljni poticaj za razvoj Ibsenove dramske tematike sukoba pojedinca s vladajućim društvom, ali i nekih unutarnjih sukoba.
U Ibsenovoj dramatici po prvi put dolazi do izraza tragika našeg vremena, a ona proizlazi iz razdvojenosti modernog čovjeka. Na tom se mjestu sudbina sukobljava sa istinom, jedna pravda s drugom, a ne kao do tada pravda protiv nepravde.
Čovjek se ne bori isključivo protiv vanjskih sila nego se te iste sile sukobljavaju unutar čovjeka kao takvog. Jedino naslijeđe romantizma jest da čovjek na kraju uvijek ostane sam.
August Strindberg bio je skandinavski pisac moderne drame i on je uz Ibsena i Čehova, snažno utjecao na razvoj iste. U 20. stoljeću njegove su drame postale jedne od najčitanijih, a imaju i teorijsko objašnjenje djela te međuovisnost teorije, prakse. Svijest umjetnosti o sebi samoj jedno je od glavnih i temeljnih obilježja moderne drame.
Čehovljeve drame odlikuju se iznimnom suptilnošću, njega ne zanima događaj nego stanje duše. Za njega su karakteristični lirski opisi, svaka drama ima svoj motiv. Taj se isti motiv provlači kroz čitavu fabulu i postaje simbol.
Napušta se klasična unutrašnjost dotadašnje strukture drame (uvod, zaplet, rasplet). Nema ni glavnih likova koji će nositi neku poruku, teret ili slično. Sva su lica u drami jednako važna i nijedan se ne ističe. Svi likovi zajedno tvore dramu, uvjetujući jedni druge.