Začetnik moderne drame ruski je dramatičar Anton Pavlovič Čehov, rođen 1860. godine. On je sa svojim realističko-impresionističkim dramama ostavio velik utisak na kasniji razvoj moderne drame. Njegove su drame bile drame atmosfere, nabijene lirskim akcentima u kojima se izbjegava tradicionalni dramski zaplet, pokazuje se stanje lika i njihovo okruženje u trajanju bez ikakve veće promjene. Njegova najpoznatija djela zasigurno su Ujak Vanja (1897.), Galeb (1897.), Tri sestre (1900.) i Višnjik (1903.).
Na daljnji razvoj moderne europske drame snažno su utjecali i skandinavski književnik August Strindberg (Otac, Gospođica Julija, Put u Damask) te Henrik Ibsen (Stupovi društva, Nora, Sablasti). Označili su široki raspon od naturalističke i psihološke drame, sve do one simboličke.
Pod Ibsenovim utjecajem stvarao je engleski dramatičar George Bernard Shaw i njegova tematika temeljnih društvenih pitanja tadašnjeg vremena, odnosno prikazivanje intimnog stanja likova. To je posebno vidljivo iz njegovih djela Đavolov učenik iz 1897. godine, Pygmalion iz 1914. te Sveta Ivana iz 1924. godine.
Razlikujemo mnogo različitih vrsta moderne drame, kao što su ekspresionistička drama, poetska drama, epsko kazalište, antidrama (kazalište apsurda) te američka suvremena drama.
Sva djela moderne drame karakterizira ilirizam, mistički akcenti, simbolistički fatalizam, sumorne atmosfere u kojima prevladavaju elementi sna, priviđenja. Prikazuju ekstazu ljudskih strasti, sukoba u čovječanskim razmjerima.
Uvode se masovne scene, proletarijat, industrijska sredina i tehnika filmske montaže. Na taj se način razbijaju oblici klasične dramske strukture.
Tradicionalnu realističku dramsku strukturu zamjenjuje nizanje scena epskog karaktera koji obično povezujemo sa glazbenim umecima. Teme drama su uglavnom društvene kronike, problem relativnosti etičkih vrijednosti. Likovi su biološki i društveno determinirani.
Moderna se drama razvija u rasponu od lirske, odnosno poetsko-simboličke drame preko povijesne, političke i društvene, sve do avangardističke, eksperimentalne, epske, antidrame i poetske drame.
Moderna drama sadrži gotovo sve motive koji su karakteristični za modernu pripovjednu prozu, niz avangardističkih postupaka. Oni se podrazumijevaju kad se radi o modernom pjesništvu.
